Chapter 35

-Dzień Dobry. Ty jesteś, Drew, tak? - zapytała mnie kobieta w średnim wieku. Stałam w parku obok cmentarza w którym za chwilę miał odbyć się Jego pogrzeb. 
Nie mogłam nawet wypowiedzieć jego imienia; to powodowało zbyt wiele bólu. Wyglądała podobnie do znanej mi osoby, ale nie wiedziałam dokładnie kim jest.
-Umm, tak jestem Drew – powiedziałam zupełnie nieświadoma dlaczego kobieta pyta o mnie. Zanim zdałam sobie sprawę o co chodzi, nieznajoma zamknęła mnie w głębokim uścisku. Czułam na swojej szyi kilka łez spływających z jej oczu. 
-Dziękuję – szepnęła odsuwając się
-Przepraszam ale nie rozumiem. Co takiego zrobiłam? - zapytałam
-Oh, wybacz. Nie przedstawiłam się. Jestem Anne, mama Harry'ego – powiedziała ocierając łzy.
Moja klatka napięła się a oddech uwiązł w gardle kiedy usłyszałam Jego imię. - Przepraszam kochana, nie chciałam cię denerwować – powiedziała z niepokojem
-Nie, jest w porządku. Po prostu nie używałam jego imienia od... tego czasu – podniosłam głowę do góry patrząc w oczy Anne. Próbowałam wymusić fałszywy uśmiech na twarzy, aby kobieta nie czuła się spięta. Czułam jak emocje pękają we mnie. 
-Słyszałam wiele o tobie i o nim. Był ze mną w kontakcie. Zadzwonił do mnie pierwszy raz od roku tłumacząc, że zrobił to tylko dlatego, że ty go zmieniłaś. On nigdy nie przestawał o tobie mówić; naprawdę cię kochał, Drew. Dlatego ci za to dziękuję – wytłumaczyła. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku a pod powiekami zbierały się kolejne.
-J..ja... naprawdę mi go brakuje – wyjęczałam patrząc na nią. Przezroczysty płyn wyleciał z moich oczów. Po raz kolejny pociągnęła mnie do uścisku. 
-Chodź, kochanie. Nie chcemy się spóźnić 
~~~
Stanęłam koło grobu. Była tylko wykopana dziura; trumny nadal w niej nie było. Trumna stała obok a Jego ciało spoczywało w środku. 
Kiedy zaczęli obniżać na grubych sznurach jego ciało do wielkiej dziury; dopiero wtedy doszło do mnie to, że on naprawdę umarł. Naprawdę go nie ma i nie będzie. Dopiero teraz, kiedy jego trumna leży w niedbale wykopanym dole, który zaraz będzie zasypany warstwami ziemi. To uczucie. Jakby kawałek mnie umarł razem z nim tamtej nocy. Z dziwnych powodów obwiniałam sama siebie. Gdybym nie pokłóciła się z moją matką, nie musiałbym uciekać z domu i nigdy nie znalazłabym się koło tego pieprzonego 'Black Fox'. 
Obróciłam się wokół. Zobaczyłam Liam'a, El, Dani, Zayn'a, Perrie, Louis'a i Niall'a. Niedaleko nich stała Anne a obok niej młoda dziewczyna, którą wzięłam za siostrę Harry'ego. Puściłam do nich sztuczny uśmiech; pełen smutku i braku zrozumienia. Popatrzyłam w dół. Jego trumna po prostu tam była... nie ma go już. Nigdy go nie zobaczę.
-Drew, chciałabyś coś powiedzieć? - Lou powiedział, stając obok mnie. Podniosłam głowę w górę.
-Oh, umm... dobrze – odparłam nerwowo. - Cóż, kiedy Harry powiedział, że to ja zmieniłam go na lepsze, nie wiedział, że on również mnie zmienił na lepsze. Znałam Harry'ego tylko przez kilka miesięcy ale ten czas nauczył mnie dużo rzeczy. Pamiętam te wszystkie razy kiedy odpychałam go od siebie, ale on nie odchodził. Dziękuję mu za to. Dziękuję mu za to, że nigdy się nie poddał. Patrzyłam na niego pod złym kątem. Na początku brałam go tylko za zwykłego gangstera, nic więcej. Ale nigdy nie spodziewałam się, że go pokocham. Nadal nie rozumiem jak to się stało. Jak mogłam zakochać się w kimś tak szybko, tak bardzo? Ale to zrobiłam i nie żałuję ani jednej chwili z nim spędzonej. To dziwne, bo wszyscy wokół powtarzali mi, żebym trzymała się od niego z daleka, że on był problemem, ale dzięki niemu moje życie stało się inne, lepsze. Kochałam go, nadal kocham i kochać będę bez końca. Wciąż nie mogę uwierzyć, że go z nami nie ma; wydaje mi się, że jeszcze nie dotarła do mnie jego śmierć. Wciąż oczekuję żeby chwycił moje ramię a ja odwrócę się do niego i spojrzymy sobie w twarz. Wciąż czekam na jego sprośny żart, przez który oboje będziemy się śmiać. Wciąż czekam na to, że zapuka w moje okno z prośbą abym wyszła gdzieś z nim. Wciąż czekam na jego pocałunki. Wciąż czekam aby się pojawił, ale tego nie zrobi. Już nigdy. Wciąż czuję jego obecność kiedy zasypiam a jego głos mnie uspakaja. Tak jak mówiłam, nadal się nie pogodziłam z tym, że go nie będzie i nie pogodzę się z tym – mój głos się załamał a ja zaniosłam się głośnym płaczem obracając do tyłu gdzie ktoś zamknął mnie w uścisku.
-Shhhh, w porządku – Niall uspakajał mnie gładząc moje włosy. Cicho coś do mnie mówił abym przestała płakać po czym zaczął mówić w jaki sposób Harry zginął. Stan miał strzelić w Niall'a, ale Harry szarpnął ramię Stan'a i skoczył na niego kiedy ten strzelił. Harry zginął ratując życie Niall'a. Popatrzyłam w górę i zobaczyłam wszystkich ze łzami w oczach.
Podeszłam do Anne. 
-Naprawdę bardzo mi przykro z powodu Harry'ego – wybełkotałam patrząc na nią. 
-Mi jest przykro, że ty to przeżywasz, skarbie. Miłość matki jest bezwarunkowa; zrobiłabym wszystko dla Harry'ego. Ale teraz widzę, że twoja miłość jest jeszcze większa niż ta. Nigdy nie widziałam miłości takiej jak ta – jej głos się załamał 
-Ja po prostu cały czas myślę, że obrócę głowę i on będzie za mną stał, ale tak się nie stanie – zaczęłam płakać niemiłosiernie patrząc w jej oczy. Oddech po raz kolejny uwiązł mi w gardle. 
-Trudno jest czekać na kogoś kto się i tak nie pojawi ale jeszcze trudniej jest zrezygnować z tego gdy jest on wszystkim czego pragniesz

KONIEC

___________________________________________________________

Został jeszcze epilog, który jest jedną z najważniejszych części opowiadań więc warto poczekać do jutra, kiedy się pojawi.