Chapter 34

 Popatrzyłam na broń która leżała na mojej dłoni. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim widokiem. To znaczy na filmach i w programach telewizyjnych tak, ale nigdy osobiście.

-J..ja nie mogę – wyszeptałam, upuszczając broń na ziemię.

-Proszę, proszę, proszę. Więc decyzja została podjęta. - powiedział Stan. Popatrzyłam na niego w górę i zobaczyłam ten jego wkurwiający uśmieszek. Podniósł swój pistolet przykładając go do mojej głowy. KURWA.

-Nie! - usłyszałam krzyk Harry'ego. Krew leciała ciurkiem z jego nosa i wargi. Miał ranę na policzku a tuż pod lewym okiem formował mu się siniak. - Nie, Drew! - dokończył. Przeturlał się ciężko do moich stóp, podnosząc broń którą upuściłam i umieszczając ją w mojej dłoni.

-Zastrzel mnie. Zasłużyłem na to. Jestem jedyną osoba która cię w to wciągnęła. Jestem jedynym powodem dla którego jesteś tutaj. Proszę, zastrzel mnie – prosił z łamiącym się głosem. Oddech uwiązł mi w gardle a w oczach stanęły mi łzy gotowe do spłynięcia po twarzy.

-Nie – wyszeptałam. Nie mogłam złapać oddechu a suchość w gardle mnie przytłaczała.

-Nie mogę cię zabić, Harry – zaczęłam płakać patrząc na jego klęczące przede mną ciało. Nadal wyciągał do mnie rękę abym odebrała od niego pistolet.

-Możesz. Proszę Drew. Wolałbym umrzeć niż patrzeć jak cierpisz przeze mnie – wymruczał. Każde słowo, każdy ruch i każdy oddech sprawiał mu trudność, wiedziałam o tym. Usłyszałam odchrząknięcie obok mnie.

-Testujecie moją hojność. Powiedziałem, że jedno z was przeżyje a jedno nie; pośpieszcie się zanim zabiję was obojga – wydukał Stan podnosząc swój głos.

-Harry, nie mogę cię zabić! - krzyknęłam głośno. Popatrzyłam na Harry'ego. Podniósł się z trudem jęcząc lekko. Stanął przed Stan'em z pokerowym wyrazem twarzy.

-Zabij mnie i zostaw ją w spokoju. Tu chodzi o mnie; zawsze chodzi o mnie. Teraz po prostu strzel i miej to z głowy – Harry warknął na co Stan odpowiedział głośnym śmiechem.

-Dokładnie Harry. Tu chodzi o ciebie. Myślę, że zabicie ciebie byłoby za łatwym wyjściem. Widzisz... kiedy zabiję ją ty będziesz cierpiał bardziej – Stan uśmiechnął się szyderczo. Jego głos spleciony ze złem niczym migotał przed naszymi oczami.

Pięść Harry'ego spotkała się nagle z twarzą Stan'a. Drugą ręką wykręcał jego ramię, wyciągając z dłoni pistolet. Jego przeciwnik przeciągnął go tak, że Harry spadł po jego drugiej stronie. Stan uderzył go w jelito a następnie w twarz.

-Harry! - krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam ale nie dbałam o to. Byłam przestraszona do ostatniego stopnia.

Krew tryskała niebłagalnie z nosa Harry'ego. Chciałam mu pomóc, ale gdy się do niego zbliżałam, zostałam odciągnięta przez kogoś. Zaczęłam wymachiwać rękami aby go odepchnąć, ale nie miałam tyle siły co on.

-Drew, to Niall. Spokojnie – powiedział chłopak. Odwróciłam się do niego patrząc w jego twarz z zapłakanymi oczami.

-Niall, proszę. Zrób coś – wyszeptałam błagalnie patrząc z powrotem na Harry'ego i Stan'a.

Stan dociskał Harry'ego do ściany, ale zaraz zastąpiło go dwóch nieznanych kolesi. Co się tu kurwa dzieje? Stan odszedł dalej i podniósł z ziemi pistolet celując nim w Harry'ego. Niall odepchnął mnie od siebie, dając znak abym stanęła dalej kiedy podbiegł do Stan'a uderzając go w szczękę. Podszedł do jednego z mężczyzn którzy przytrzymywali Styles'a i uderzył go w brzuch. Gdy Niall pojedynkował się z nieznajomym, Stan podszedł do niego przystawiając mu pistolet do głowy pociągając delikatnie za spust. Stałam obok z niedowierzaniem co właśnie wyprawia się przed moimi oczami. Nie mogę pomóc no bo co zrobię? Nic. Stan nadal trzymał pistolet przy głowie Niall'a. Nie mogłam na to patrzeć. Zakryłam rękami oczy i odwróciłam się. Usłyszałam strzał.

Ściągnęłam szybko ręce z twarzy i powoli się odwracałam spodziewając się, że odnajdę leżącego na ziemi Niall'a. Ale kiedy odwróciłam się widziałam go stojącego w nienaruszonym stanie. Popatrzyłam obok i zobaczyłam tylko Harry'ego trzymającego się za brzuch i spadającego powoli na ziemię.

Wszystko toczyło się tak jakby w zwolnionym tempie. Harry przytrzymywał ręką swój brzuch sapiąc z bólu. Teraz był mój czas, abym coś zrobiła.

-Harry! - krzyknęłam podbiegając do niego. Stan stał obok patrząc w szoku co właśnie się wydarzyło.

Wzięłam do ręki pistolet leżący obok ciała Harry'ego.

-Jeśli nie odsuniesz się od niego w przeciągu 3 sekund, zabiję cię! - krzyczałam do Stan'a wymierzając do niego bronią.

-Kochanie, nie mus... - pociągnęłam za spust po czym Stan dostał kulką w ramię.

-Powiedziałam odpierdol się! - krzyknęłam do niego ze spływającymi łzami po obu policzkach. Stan chwycił swoje ramię stękając i odszedł od nas razem ze swoimi kumplami. Wyrzucając pistolet popatrzyłam do tyłu i zobaczyłam wszystkich stojących obok Harry'ego. Ruszyłam w ich stronę przepychając każdego kto stanął mi na drodze. Uklękłam przed nim trzymając jego dłoń.

-Niech ktoś zadzwoni po karetkę! - płakałam głaszcząc jego włosy. Powieki nadal miał zamknięte. Usłyszałam jęki i pomruki wychodzące z jego spuchniętych ust i zauważyłam kilka łez spływających spod jego zamkniętych powiek. Liam stał kilka metrów dalej zawiadamiając pogotowie. Niall nie ruszał się z miejsca w którym stał przedtem nadal zamrożony z szoku. Zayn telefonował do Perrie aby powiedzieć jej co się stało chcąc uzyskać w tej sposób jakąś pomoc. Louis robił to co ja, siedząc po drugiej stronie ciała Harry'ego mówiąc, że wszystko będzie dobrze.

-Harry, jest w porządku. Wszystko będzie w porządku – wyszeptałam przykładając jego dłoń do swoich ust składając pocałunki na jego skaleczonych kostkach.

-Drew? - Harry wychrypiał

-Tak? Tak Harry to ja – skanowałam jego twarz czekając aż w końcu otworzy oczy.

-Przepraszam – wyszeptał otwierając jedno oko by móc na mnie spojrzeć.

-Nie, nie, nie. Nie masz za co przepraszać – płakałam bez opamiętania głaszcząc jego policzek.

-Tak, mam. Nie powinienem wplątywać się w... - jego słowa zostały przerwane przez jego indywidualny kaszel. Skrzywił swoją twarz czując pewnie niesamowity ból. Krew spływała po jego ciele zatrzymując się pod moimi kolanami.

-Liam! Kiedy przyjedzie ta pieprzona karetka? - krzyknęłam

-Powiedzieli, że wkrótce przyjadą! - odkrzyknął stojąc za mną. Jego twarz była wypełniona zrozumieniem. Łzy nadal spływały po mojej twarzy.

-Nie powinienem wplątywać cię w to wszystko. Mogłem dać ci spokój kiedy o to prosiłaś – wyszeptał krzywiąc się.

-Nie, Harry. Będę ci dziękować do końca życia, że z tobą zostałam. Cieszę się, że nie zostawiłeś mnie kiedy prosiłam i walczyłeś do końca. Gdyby nie ty, nie bylibyśmy razem. Nigdy nie zdawałbyś sobie sprawy z tego jak bardzo chciałam cię zatrzymać przy sobie kiedy siedzieliśmy w tę noc pod drzewem. Zdałam sobie wtedy sprawę, że cię pragnę, że cię potrzebuję – wytłumaczyłam. Zauważyłam mały uśmiech przedostający się przez jego usta.

-Martwiłem się o to, że nie kochasz mnie tak bardzo jak ja kocham ciebie. Szczerze mówiąc nie wiem czy jest na świecie ktoś kto będzie kochał cię tak bardzo jak ja. Chciałem być twoim pierwszym, Drew. Chciałem być tym który jako pierwszy przełamie twoją niewinność; ale to była jedna z tych rzeczy które w tobie kocham. Byłaś taka niewinna. Więc myślę, że zrobiłem dobrze nie przełamując tej niewinności. - uśmiechnął się kaszląc ponownie – Pamiętam noc kiedy wziąłem cię do mojego mieszkania po raz pierwszy. Siedziałaś na moim łóżku i płakałaś. Obiecałem sobie, że nigdy nie skrzywdzę cię tak jak to zrobiłem wcześniej. To była noc kiedy zrozumiałem, że coś do ciebie czuję, Drew. Lou był tam wtedy – wyszeptał końcówkę a ja ukradkiem oka popatrzyłem na Louis'a który przytaknął uśmiechając się. - Noc w której powiedziałaś mi, że będziesz moją dziewczyną była najbardziej szczęśliwym momentem w moim życiu. Zmieniłaś mnie, Drew. Nikt wcześniej tego nie zrobił. Zmieniłaś mnie na lepsze. Chcę żebyś znalazła sobie kogoś kto jest dobry dla ciebie. Ktoś kto nie jest taki jak ja. Chcę, żebyś obiecała mi, że kiedy się zestarzejesz, będziesz miała dzieci, wnuki i prawnuki bo na to zasługujesz. Zasługujesz na długie i szczęśliwe życie, beze mnie. Nigdy nie byłem dobry dla ciebie, ale byłem zbyt samolubny żeby to zauważyć – tłumaczył jęcząc ponownie z bólu. Co ja bym dała żeby połowa tego bólu spadła na mnie. Łzy znów napłynęły mi do oczu wsłuchując się w głębokie słowa Harry'ego.

-Dlaczego to brzmi jak pożegnanie, Harry? Nie zostawiasz mnie! Pogotowie zaraz przyjedzie i wszystko będzie dobrze. Wszystko będzie tak jak było – nadal nie potrafiłam powstrzymać płaczu. Harry wyciągnął swoją rękę do góry i resztką sił ułożył ją na moim policzku gładząc go. Przyłożyłam swoją dłoń na jego która spoczywała na mojej twarzy i ścisnęłam ją delikatnie.

-Kocham Cię, Drew – wymamrotał kiedy jego oczy zaczęły opadać.

-Ja też Cię kocham, Harry – bełkotałam. Moje łzy spływały po policzkach lądując na piersi Harry'ego. - Proszę. Proszę nie zostawiaj mnie – żebrałam. Harry wziął moją dłoń przenosząc ją do swoich ust po czym zaczął składać na niej pocałunki.

-Obiecaj mi – powiedział ze słabym głosem.

-Harry...

-Obiecaj – przerwał mi. Patrzyłam na jego twarz z zamazaną wizją z powodu łez. Widziałam jak jego rysy twarzy co chwilę wykrzywiały się z powodu bólu. Nie mogłam patrzeć na niego kiedy jest w takim stanie, nie może mnie zostawić. Nie może. Kocham go. Bardziej niż wszystko inne.

-Obiecuję – wyszeptałam. Harry odwrócił głowę w drugą stronę.

-Dbaj o nią, Lou – wymamrotał.

-Jasne, stary – Lou uśmiechnął się do niego. Kilka łez spłynęło po jego twarzy. W tym momencie każdy kto siedział obok Harry'ego... płakał. Panowała jednak grobowa cisza. Dosłownie dało się usłyszeć nasze oddechy.

-Obiecujesz? - zapytał kaszląc jeszcze bardziej niż wcześniej

-Obiecuję – powiedział Louis drżącym głosem.

Usłyszałam cichy sygnał karetki pogotowia, ale byłam pewna, że nie zdążą przyjechać tutaj na czas. Nawet gdyby tak było, nie uratowaliby Harry'ego. Stracił zbyt dużo krwi. Patrząc w teraźniejszość zorientowałam się co tak naprawdę się dzieje. Mój chłopak właśnie umiera trzymając w swojej dłoni moją. Nie miał zamiaru być ze mną już nigdy. Nie będzie zakradał się z tyłu mojego domu prosząc o wspólne wyjście za plecami mojej matki. Nie będzie już opowiadał mi sprośnych żartów lub śmiać się do mnie. Nie będzie już uspakajał mnie mówiąc, że wszystko będzie dobrze, nawet kiedy nie było. Już nigdy się nie zestarzeje. Nie będzie miał dzieci, wnuków ani nawet prawnuków. Nie zrobi ze mną już nic, nigdy.

Resztkami sił odwrócił się do mnie, puszczając moją rękę i odsuwając koszulkę na swoim ciele ukazując swój tatuaż, który zrobiliśmy kilka godzin temu.

-Na zawsze? - wyszeptał. Jego oczy zmuszone były do zamknięcia się a uścisk poluzował. Śledziłam jego tatuaż swoimi palcami. Myślałam o tym jak dumny był z tego, że zgodziłam się na taki sam tatuaż. Był dumny z tego, że zrobił go ze mną... z jego dziewczyną. Jak bardzo dumny był z tego, że zgodziłam się umieścić coś na swoim ciele do końca życia, coś co jest pamięcią o nim.

Świeży zestaw łez spłynął po moich policzkach i mogłam posmakować słonej wody w moich ustach. Wielka bryła powietrza stanęła w moim gardle a wizja się rozmyła.

Oddech Harry'ego zwolnił po czym się zatrzymał. Dotknęłam dłonią jego serca.

-Na zawsze – odpowiedziałam, ale żałowałam, że tego nie słyszał. Żałowałam, że powiedziałam to za późno.

Nie ma go... Odszedł... Ale na zawsze pozostanie.

W mojej pamięci.

W moim sercu...

___________________________________________________________

Przyznając się szczerze... płakałam jak czytałam angielską wersję i płakałam jak pisałam to dla was. To zbyt realistyczne szczególnie kiedy rzeczywiście wyobrażamy sobie Harry'ego w tym ciele.

Jeszcze czekajcie na jutrzejszy 35 rozdział który pojawi się jutro i epilog który będzie w niedzielę.